خوبم
شبیه فانوس کنج انباری
که دل پری از لامپ‌ها دارد.
خوبم
شبیه گلدان کنار پنجره
که با حسرت
گل‌های آفتابگردان مزرعه را نگاه می‌کند.
خوبم
شبیه قایقی پیر
در خشکی
که می‌داند دیگر به آب نمی‌اُفتد.
خوبم
شبیه کاسِتی
که سال‌هاست
آواز عشقش
در پس خاطره‌ها جا مانده
خوبم اما
حال تو چطور است
از احوالم می پُرسی؟
آه !
سوگوارم !
! سوگوار
مگر نمی‌بینی آتش گلوله
سینه‌ی گل را دریده است
و پائیزی وحشتناک
بر تن باغ چنگ می‌زند
و دارد
مرگِ درخت‌های جوان
دانه دانه رقم می‌خورد
امروز
چهار خواهر معصوم را
گستاخی خدانشناس عریان کرد
سوگوارم
سوگوارِ زخم‌های وطنم
سوگوار حلبچه ی مسموم
و کوبانی ویران
سوگوار کوردستانم
حالم را نپرس.
تقصیر خودم نیست
تو را که می بینم
هر چه از بر کرده بودم ، از برم می رود
تو را که می بینم
همه ی واژه ها نا گفته می مانند
!تا همیشه چیزی برای با خودم تکرار کردن داشته باشم
همه ی اینها تقصیر حرارت جضور توست
سنگینی حرم حضور تو را
پاسخی جز سنگینی سکوتم نمی یابم
تقصیر خودم نیست که تو را که می بینم
چیزی برای گفتن ندارم
