به اندازه ی یک فنجانِ قهوه

 

به اندازه ی چند دقیقه، با من نشسته بود

از خودش گفت، از قصدِ آمدنش، از چرایِ رفتنش

ساده بود و صمیمی‌

لحنی داشت، به گوشِ احساسِ من، بی‌ انتها غریب

قهوه‌اش را خورد، دستم را فشرد و رفت

ماجرایِ عجیبی ‌ست بودنِ ما آدم ها

یک نفر برایت چند دقیقه وقت می‌‌گذارد و به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، چشمانت را به دنیائی تازه باز می‌‌کند

برای یک نفر، عمری وقت می‌‌گذاری. همان کسی‌ که قادر است به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، دنیایی را خراب کند

با تاسف نمی‌نویسم

برای بیدار شدن، برای شروع‌های تازه، هرگز دیر نیست

قهوه‌های تلخ، آدم‌های تلخ، روز‌های تلخ، الزاماً به معنی‌ پایانی تلخ نیست

هنوز هم معتقدم ... برای وارد شدن به دنیای دیگران، باید به اندازه یک فنجان قهوه برایشان وقت گذاشت.

 

بدون تو هیچ از آن من نیست

 بانو .....قسم بر راز برمودای چشمانت

 دلم چون زورقی شد غرق در دریای چشمانت

 نگاهت هم‌چو مغناطیس ما را می‌کند مجذوب

 چه طعم دلکشی دارد میِ گیرای چشمانت

 عزیزم ، نازنینم ، مهربانم بس که جذابی

 نیوتن می‌‌گزد انگشت خود را پای چشمانت

 خمارم، بی‌قرارم، پیچ و تابم را نمی‌بینی

 بیا مستم بکن امشب تو با صهبای چشمانت

 ز عشقت خواب از چشمم فراری می‌شود هر شب

 به شوق دیدن خورشید در فردای چشمانت

 تبر را بر زمین پرتاب خواهد کرد ابراهیم

 اگر یک دم چو من بیند بت زیبای چشمانت

 بیا تنظیم کن با پلک‌هایت نبض جانم را

 که قلبم می‌تپد هر لحظه در رویای چشمانت

 چو هندو آتشم می‌زد درون معبد عشقت

 نگاه گرم پر احساس شهوت‌زای چشمانت

 زلیخا ، عشق من ، بانو ، ترنج و زخم چاقو کو؟

 که دخترهای ایلم را کنم رسوای چشمانت

خوبم اما حال تو چطور است

خوبم

شبیه فانوس کنج انباری

که دل پری از لامپ‌ها دارد.

خوبم

شبیه گلدان کنار پنجره

که با حسرت

گل‌های آفتابگردان مزرعه را نگاه می‌کند.

خوبم

شبیه قایقی پیر

در خشکی

که می‌داند دیگر به آب نمی‌اُفتد.

خوبم

شبیه کاسِتی

که سال‌هاست

آواز عشقش

در پس خاطره‌ها جا مانده

خوبم اما

حال تو چطور است