سی و چند سالگی یک زن

سی و چند سالگی یک زن را هرکسی نمیفهمد. سی سالگی یک زن یعنی جمع دلفریبی و شیطنت ضرب در وقار و متانت. زن سی ساله را توی یک مهمانی با لباس شب مشکی و موهایی که از پشت سر جمع کرده باید دید، لباس بلندی که گاه روی زمین کشیده میشود، خرامیدنش و گام های شمرده شمرده اش را. زن سی ساله تازه اول پختگی ست، سرشار از هوشی زنانه و زیبایی دوچندان. شبیه نسیم خنکی که عصر یک روز تابستانی روی پوست عرق کرده صورت میوزد، شبیه صدای دل انگیز خوردن باران روی برگها، شبیه هرچه که تو را وارد یک خلسه شورانگیز میکند. زن سی ساله مخدری ست که زندگی را سر حال می آورد. زن سی و چندساله یک نقاشی بی نقص است از مجموعه هر آنچه میشود در یک قاب جمع کرد.تقدیم باعشق به خانومای سی و چند ساله?

 

دریافت
مدت زمان: 9 ثانیه

محدودیت صفر

 

ذهن، خاستگاهی بیگانه دارد. از آنِ تو نیست. از وجودت بر نیامده است. تو فکر می کنی که ذهنت از آنِ توست. اما اینطور نیست. ذهن، مجموعه ای دریافتی از خوانده ها و دانسته هایی است که مستقیم و غیر مستقیم به تو القاء شده است. مشتی توصیف و تلنباری از خاطره ها و گفته های این و آن است.

 

و تو دربست در اختیار چنین ذهنی هستی! و آن را از آنِ خود می پنداری! و عجیب تر اینکه با چنین ذهنی بدنبال خدایی! خواهان فهم حقیقتی! ای دوست، اولین قدم سلوک، توقف چنین ذهنی است. از ریاست انداختنش است.

 

خود را از زیر یوغ آن، بدر آوردن است. و این مهم تنها با مراقبه ای اصیل امکانپذیر است. در مراقبه، دیگر این ذهن وجود ندارد. نیست که چون گذشته بر تو فرمانروایی کند. زیرا تو خود را از زیر سلطه اش بدر آورده ای. و مراد از بی ذهنی همین است، نه اینکه تو فهم و درکت را از دست بدهی! تو از زندانش آزاد می شوی.

 

و اتفاقاً پس از خلاصی از چنین ذهنی است که تازه فهم و درایت حقیقی به سراغت می آید. در چنین کیفیتی هر آنچه از هستی دریافت کنی، از آنِ توست. زیرا خودت شده ای.

این همه جنایت ها که امروزه در سطح جهان مشاهده می کنی ریشه اش در همین اسارت های ذهنی است.

برده ی برداشتهای خود بودن است. مگر نمی بینی چه خبر است، همه همدیگر را می کشند، برای اعتلای حق! ویران می کنند، برای صلح! آواره می سازند، برای عدالت! … و اینها همه کار همین ذهن است، نه خدا! این ذهن تاریک اندیش است که دارد خدایی می کند، نه حقیقت… و تمام تلاش روح های بزرگ، در این عصر تاریک، رهایی بشر از این ذهن ویرانگر است.

مجید فتحی کروش

خودت را عوض کن تا جهانت عوض شود‌!

‌‌‌

 

روانشناسان زرد مدام تاکید می‌کنند که همه‌چیز در توست. خودت را عوض کن تا جهانت عوض شود‌! آن‌ها موذیانه یا ابلهانه، تاثیرِ محیط را نمی‌بینند. اینکه در کجایی؟ در کدام کشور؟ کدام استان؟ کدام شهر؟ کدام محله؟ کدام خانه؟ این‌ها را نمی‌بینند. آنچه بر انسان می‌گذرد، متاثر از عوامل درونی و بیرونی است. در میان یادداشت‌های آلبر کامو چشمم به این جمله‌ی شگفت‌انگیز افتاد: "لاک‌پشت در آب، تبدیل به پرنده می‌شود."
‌
همان لاک‌پشتِ سنگین، تنبل و آسیب‌پذیر، در آب‌های اقیانوس پرنده می‌شود. بال می‌گشاید، می‌جهد. او خود را عوض نکرد. امیدوارم تو هم در محیطِ درست، در جهانِ خودت باشی.
‌