ما بال هایمان را
به بادِ “زمان” دادیم
می بینی؟
ما قرار بود فرشته باشیم
تو بی گناه بودی
من بی گناه
زمان اما دست بر گلو می گذارد
می گوید:
زندگی را و زمین را چه به این حرف ها!؟
چه به این بال ها!؟
چه غلط ها…!
ما بال هایمان را
به زمان باج دادیم
تا “زندگی” کنیم!
خیالم را که میهمان باشی ،
زنبق های شعر از کویر واژگانم می شکفد .
به اِعجازی شاعر عشق تو می گردم .
و در عروجی نورانی ،
یاد تو ،
در صندوقچه ی سربه مُهر قلبم ،
فرود می آید .
مگو بازی با کلمات است ،
این احساس است که به مصاف آمده است .
قهرت را غلاف کن … .
بارها پیش آمده است که آجری از دست یک بنا،
کیسه ای سیمان از شانه های یک کارگر
یا ورقه ای آهنی از قلاب یک جرثقیل لیز بخورد و پایین بیافتد
بعضی دردها تا ابد انسان را آزار می دهند
پس به من حق بده
آنقدر ترس در وجودم نهفته باشد
که هر وقت آغوشت می گیرم
از صدای تکان خوردن گوشواره هایت
بترسم!
