محدودیت صفر

 

ذهن، خاستگاهی بیگانه دارد. از آنِ تو نیست. از وجودت بر نیامده است. تو فکر می کنی که ذهنت از آنِ توست. اما اینطور نیست. ذهن، مجموعه ای دریافتی از خوانده ها و دانسته هایی است که مستقیم و غیر مستقیم به تو القاء شده است. مشتی توصیف و تلنباری از خاطره ها و گفته های این و آن است.

 

و تو دربست در اختیار چنین ذهنی هستی! و آن را از آنِ خود می پنداری! و عجیب تر اینکه با چنین ذهنی بدنبال خدایی! خواهان فهم حقیقتی! ای دوست، اولین قدم سلوک، توقف چنین ذهنی است. از ریاست انداختنش است.

 

خود را از زیر یوغ آن، بدر آوردن است. و این مهم تنها با مراقبه ای اصیل امکانپذیر است. در مراقبه، دیگر این ذهن وجود ندارد. نیست که چون گذشته بر تو فرمانروایی کند. زیرا تو خود را از زیر سلطه اش بدر آورده ای. و مراد از بی ذهنی همین است، نه اینکه تو فهم و درکت را از دست بدهی! تو از زندانش آزاد می شوی.

 

و اتفاقاً پس از خلاصی از چنین ذهنی است که تازه فهم و درایت حقیقی به سراغت می آید. در چنین کیفیتی هر آنچه از هستی دریافت کنی، از آنِ توست. زیرا خودت شده ای.

این همه جنایت ها که امروزه در سطح جهان مشاهده می کنی ریشه اش در همین اسارت های ذهنی است.

برده ی برداشتهای خود بودن است. مگر نمی بینی چه خبر است، همه همدیگر را می کشند، برای اعتلای حق! ویران می کنند، برای صلح! آواره می سازند، برای عدالت! … و اینها همه کار همین ذهن است، نه خدا! این ذهن تاریک اندیش است که دارد خدایی می کند، نه حقیقت… و تمام تلاش روح های بزرگ، در این عصر تاریک، رهایی بشر از این ذهن ویرانگر است.

مجید فتحی کروش

خودت را عوض کن تا جهانت عوض شود‌!

‌‌‌

 

روانشناسان زرد مدام تاکید می‌کنند که همه‌چیز در توست. خودت را عوض کن تا جهانت عوض شود‌! آن‌ها موذیانه یا ابلهانه، تاثیرِ محیط را نمی‌بینند. اینکه در کجایی؟ در کدام کشور؟ کدام استان؟ کدام شهر؟ کدام محله؟ کدام خانه؟ این‌ها را نمی‌بینند. آنچه بر انسان می‌گذرد، متاثر از عوامل درونی و بیرونی است. در میان یادداشت‌های آلبر کامو چشمم به این جمله‌ی شگفت‌انگیز افتاد: "لاک‌پشت در آب، تبدیل به پرنده می‌شود."
‌
همان لاک‌پشتِ سنگین، تنبل و آسیب‌پذیر، در آب‌های اقیانوس پرنده می‌شود. بال می‌گشاید، می‌جهد. او خود را عوض نکرد. امیدوارم تو هم در محیطِ درست، در جهانِ خودت باشی.
‌

وووو

 

 

 

رسول شاطریان هیچ کارت شناسایی نمونده بود براش. شناسنامه ش گروییِ سه تا بندری و دو تا کتلت تو ساندویچی عبدنبی مانده بود؛
گواهینامه ش دست علی سیگاری؛
کارت ملی ش مطب دکتر ظفرمند؛
شناسنامه ی لیلا و سه تا بچه هاش تو فروشگاه گلِ سرخ... کم آورد. برداشت با آخرین اسکناس تو جیبش رفت داروخونه ی ٢٢بهمن یه بطری الکل گندم خرید و رو پله های سینما فانوس تا ته شیشه را خالی خالی رفت بالا. رضای کراچی دیده بودش گفته بود: نخور خونه خرااااب!
رسول جواب داده بود: کار دارم رضا... برو اینجا وای نسا

نصفه های شب، قبلی که پلیس ها با دستِ بیری زده بشوننش عقب الگانس، لای جمعیتو باز کردم رفتم نزدیکش گفتم: رسول! تو کجا؟ دزدیِ طلافروشی کجا؟
گفت: روزگار آیینه را محتاج خاکستر کند
گفتم: چرت سی چه میگی رسول؟ چه غلطی کردی؟
آه کشید. آهش تا آخرین نفس زندگی یادم نمیره. آه کشید جوری که نه انگار رسول شاطریان، انگار انسان، تمام انسان آه بکشد... گفت: احسانو! گاهی پول قرض نکن از کسی. یه قسمتی از شرفت از مردیت جا میمونه اونجای که رو انداختی. دیگه هم برنمیگرده به تنت... اگه کم آوردی دزدی کن... رسول شاطریان بعدها زندگی ش درست شد، برداشت پول همه را داد. ولی هیچ کدام از مدارکش را پس نگرفت. رفت تمام زندگی ش را داد المثنی کرد. از نو. دوباره.
دیدمش باز هم. حفره هایی توی تنش بود که از اینورش میشد آنور دیگرش را دید. نذاشت بپرسم. گفت: میبینی؟ جاش میمونه. تا قبر.