به اندازه ی یک فنجانِ قهوه

 

به اندازه ی چند دقیقه، با من نشسته بود

از خودش گفت، از قصدِ آمدنش، از چرایِ رفتنش

ساده بود و صمیمی‌

لحنی داشت، به گوشِ احساسِ من، بی‌ انتها غریب

قهوه‌اش را خورد، دستم را فشرد و رفت

ماجرایِ عجیبی ‌ست بودنِ ما آدم ها

یک نفر برایت چند دقیقه وقت می‌‌گذارد و به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، چشمانت را به دنیائی تازه باز می‌‌کند

برای یک نفر، عمری وقت می‌‌گذاری. همان کسی‌ که قادر است به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، دنیایی را خراب کند

با تاسف نمی‌نویسم

برای بیدار شدن، برای شروع‌های تازه، هرگز دیر نیست

قهوه‌های تلخ، آدم‌های تلخ، روز‌های تلخ، الزاماً به معنی‌ پایانی تلخ نیست

هنوز هم معتقدم ... برای وارد شدن به دنیای دیگران، باید به اندازه یک فنجان قهوه برایشان وقت گذاشت.

 

صبح بخیر زندگی

ما هیچ گاه
به امروز بر نمی گردیم،
هرچه را لازم است بردارید!

🌹

بدون تو هیچ از آن من نیست

 بانو .....قسم بر راز برمودای چشمانت

 دلم چون زورقی شد غرق در دریای چشمانت

 نگاهت هم‌چو مغناطیس ما را می‌کند مجذوب

 چه طعم دلکشی دارد میِ گیرای چشمانت

 عزیزم ، نازنینم ، مهربانم بس که جذابی

 نیوتن می‌‌گزد انگشت خود را پای چشمانت

 خمارم، بی‌قرارم، پیچ و تابم را نمی‌بینی

 بیا مستم بکن امشب تو با صهبای چشمانت

 ز عشقت خواب از چشمم فراری می‌شود هر شب

 به شوق دیدن خورشید در فردای چشمانت

 تبر را بر زمین پرتاب خواهد کرد ابراهیم

 اگر یک دم چو من بیند بت زیبای چشمانت

 بیا تنظیم کن با پلک‌هایت نبض جانم را

 که قلبم می‌تپد هر لحظه در رویای چشمانت

 چو هندو آتشم می‌زد درون معبد عشقت

 نگاه گرم پر احساس شهوت‌زای چشمانت

 زلیخا ، عشق من ، بانو ، ترنج و زخم چاقو کو؟

 که دخترهای ایلم را کنم رسوای چشمانت

خوبم اما حال تو چطور است

خوبم

شبیه فانوس کنج انباری

که دل پری از لامپ‌ها دارد.

خوبم

شبیه گلدان کنار پنجره

که با حسرت

گل‌های آفتابگردان مزرعه را نگاه می‌کند.

خوبم

شبیه قایقی پیر

در خشکی

که می‌داند دیگر به آب نمی‌اُفتد.

خوبم

شبیه کاسِتی

که سال‌هاست

آواز عشقش

در پس خاطره‌ها جا مانده

خوبم اما

حال تو چطور است

سوگوارِ زخم‌های وطنم

از احوالم می پُرسی؟

آه !

سوگوارم !

!  سوگوار

مگر نمی‌بینی آتش گلوله

سینه‌ی گل را دریده است

و پائیزی وحشتناک

بر تن باغ چنگ می‌زند

و دارد

مرگِ درخت‌های جوان

دانه دانه رقم می‌خورد

امروز

چهار خواهر معصوم را

گستاخی خدانشناس عریان کرد

سوگوارم

سوگوارِ زخم‌های وطنم

سوگوار حلبچه ی مسموم

و کوبانی ویران

سوگوار کوردستانم

حالم را نپرس.

 

چیزی برای گفتن ندارم

تقصیر خودم نیست

تو را که می بینم

هر چه از بر کرده بودم ، از برم می رود

تو را که می بینم

همه ی واژه ها نا گفته می مانند

!تا همیشه چیزی برای با خودم تکرار کردن داشته باشم

همه ی اینها تقصیر حرارت جضور توست

سنگینی حرم حضور تو را

پاسخی جز سنگینی سکوتم نمی یابم

تقصیر خودم نیست که تو را که می بینم

چیزی برای گفتن ندارم

باج

ما بال هایمان را

به بادِ “زمان” دادیم

می بینی؟

ما قرار بود فرشته باشیم

تو بی گناه بودی

من بی گناه

زمان اما دست بر گلو می گذارد

می گوید:

زندگی را و زمین را چه به این حرف ها!؟

چه به این بال ها!؟

چه غلط ها…!

ما بال هایمان را

به زمان باج دادیم

تا “زندگی” کنیم!

قهرت را غلاف کن

خیالم را که میهمان باشی ،

زنبق های شعر از کویر واژگانم می شکفد .

به اِعجازی شاعر عشق تو می گردم .

و در عروجی نورانی ،

یاد تو ،

در صندوقچه ی سربه مُهر قلبم ،

فرود می آید .

مگو بازی با کلمات است ،

این احساس است که به مصاف آمده است .

قهرت را غلاف کن … .

ترس از اغوش یار

بارها پیش آمده است که آجری از دست یک بنا،

کیسه ای سیمان از شانه های یک کارگر

یا ورقه ای آهنی از قلاب یک جرثقیل لیز بخورد و پایین بیافتد

بعضی دردها تا ابد انسان را آزار می دهند

پس به من حق بده

آنقدر ترس در وجودم نهفته باشد

که هر وقت آغوشت می گیرم

از صدای تکان خوردن گوشواره هایت

بترسم!

خط قرمز

کارگری شغل شرافتمندانه‌ای است

انسان نان بازوهایش را می‌خورد

هرچند خیلی وقت‌ها

گرسنه مانده‌ام

دروغ و ناسزا شنیده‌ام

بیکار بوده‌ام

اما هرگز حاضر نیستم

در ساختمانی کار کنم که قرار است

روزی بر سر در آن بنویسند:

زندان مرکزی .